بیا تا ماه را سیراب گردانم

بیا تا چشم را بی خواب گردانم

چرا هر دم مرا آشفته میسازی؟

بیا حالا تو را بی تاب گردانم

روزها میگذرد

دل من در تاب است

فکر عاشق بودن

همگی در خواب است

روز هجران کی به سر آید؟

مرا طاقت کمی مانده

زند عشقت به دل زخمی

خیالت عشق را رانده

نگاه تو به این ظلمت

به این دل نور تابانده

حرف دل را با که گویم؟ای که نزدیکی به آن رویا

من کدامین راه بگزینم؟که ره یابم بدین دریا؟

عشق تنها راز ماندن تا ابد

غیر عشق او تباهی را سزد

کاش میشد...

فاصله را تخریب کرد و عشق را ترغیب

سر را جدا و جان را فدا

جوی را رود و جدایی را نابود

بوسه را روانه و عشق را بهانه

تو باید بشکنی این مرز را،باید

گشایی بال این پرواز را،شاید

بیابی راه و رسم عشق ورزیدن

بیا تا عشق در این زندگی آید

جان ز شوق نگهت شد لبریز

فصل دوری ز تو شد چون پاییز

این تو بودی که به من جان دادی

عشق خود را تو به جانم آویز

بخوان آواز تنهایی تو ای فانوس بشکسته

برایم لحظه ای بنشین کنار این تن خسته

بگو از یار من اینک،بگو تا کی شکیبایی؟

بگو از راز پنهانی که بگشاید دری بسته

باز هوای تو رو دارم،پر شادی پر احساس

می دونم که خیلی وقته شدی عشق من گل یاس

چرا منتظر نشستی؟چشم من خیره به در موند

دل من لبریز از تو،پر عطر گل گیلاس