دلم حواهد شبی را با تو بودن

شبی سرشار از عشق و سرودن

اگر پرسی کدامین لحظه خوش بود

همان ثانیه های دل ربودن

پر از عشقم پر از شور

ز تو دورم ز تو دور

چه بی تابم چه بی تاب

شده قلبم پر از نور

تو را خواهم از دل، تو را خواهم از جان

تو از عمق عشقی، رها شو بدین سان

تو ای آشنا باز هم عاشقی کن

که تا زنده هستی نگردی پشیمان

دلم پر می کشد سویت

نمیدانم چه میخواهد

منم گمگشته ی کویت

خداوندا! مرا از خود رها کردی؟ نمی گویم جفا کردی

که من بر خود ستم کردم

تو را از خود برنجاندم و من عشق تو را بر خود چه کم کردم

برای عشق پوشالی و تو خالی

ولی یادم نبود آخر...که عشقت می دهد بر من پر و بالی

خدایا تا به کی خواهی جدایی را

بگو لبیک تا یابم رهایی را

مرا پروانه ی وصلی فرست اکنون

که یک لحظه بسازم من نوایی را

دلم را پاره کردم تا وجودم را ز بر سازی

ولی این را ندانستم که تو آسان نمی بازی

چرا حاشا کنم عشقی که بی پاسخ نمی ماند

ولی خواهم نگویم تا که در دل این شود رازی

شبی دیوان حافظ را گشودم من

من آن یکتای خالق را ستودم من

عجب میگفت آن شب طالع من

بگفتا من دل از ساقی ربودم من

چه خوش میگفت حافظ در جوابم

مگر من هم دگر عاشق نبودم من؟

غلظ میگفت آن نازک خیالی را

که من زیبای زرین تار و پودم من

بگفتا او برای التیام من

که پنهان هم به یک آنی نبودم من

کاش می شد مرگ را در بر بگیرم

کاش میشد زودتر از غم بمیرم

من درین دنیا دگر جایی ندارم

من ازین دنیای فانی سخت سیرم

دل من خسته ازینجا، به کجا ره بسپارد

من سرگشته و تنها به کجا امید دارد

تو بیا و در دل من شور دیگری به پا کن

تا که قلبم با نگاهی مهر عشقت را بکارد

تو را هر لحظه می بینم

درون دل تو پنهانی

به قلبم تیری افکندی

به یک لحظه، به یک آنی